 |
Bir arıdan öğreneceğimiz belki de çok şey olabilir. Dün iş çıkışı servisteyken şahit olduğum bir olay bana çok farklı şekilde düşünmeme sebep oldu. Çoğu insanın bu şekilde bir anı vardır. Yaşadıkları veya şahit oldukları bir olay onları çok etkiler ve hayatlarını değiştirir. Aslında biraz etrafımızı izlediğimizde örnek alabileceğimiz, anlam çıkarabileceğimiz çok şey olduğunu görebiliriz. Olayı kısaca paylaşmak istiyorum.
Herzaman ki gibi iş çıkışı servisime yürüdüm ve bindim. Servisten kısaca bahsetmem gerekirse; sağ tarafta sürgülü bir kapı mevcut ve içerde yolcuların oturduğu koltukların yanındaki camlar açılmayan sabit camlardan oluşmaktadır. Ben kapının olduğu taraftaki tekli koltukları tercih ediyorum. Servisteki arkadaşlarıma selam verdim ve tekli koltuklardan birine oturdum ve arkama yaslandım. O ara arkadaşlarımdan birinin(arkada oturan) diğer bir bayan arkadaşı(arkadakinin önünde oturan) uyardığına kulak misafiri oldum. Cam kenarına oturan bayanı, cam da bir arı olduğunu ve ne olur ne olmaz, arı sokabilir dedi. Bayan arkadaşta gayri ihtiyarı, cam da arıyı görünce cam kenarından koridor kenarı olan koltuğa geçti. Yani bir yana kaydı. |
Bende o ara arıyı izlemeye başladım. Arı, bir gayretle cam’a doğru uçmaya çalışıyor ve bulunduğu yerden çıkmaya çalışıyordu. Fakat sürekli kanat çırpmasına rağmen camda sağa doğru çarpa çarpa ilerliyordu. Benimde aklıma hep eve giren ve sonra tekrar dışarı çıkamayan çama çarpa çarpa ya da açlıktan ölen arılar geldi. Genelde camımız açık olur ve çiçeklerimin büyüsüne kapılıp içeri giren arıları hep ölü bulmuşumdur. Ölmelerinin sebebinin sürekli çıkmaya çalışarak cama çarpmaları olduğunu düşünüyorum. Belkide açlık veya susuzlukta olabilir. Bana da o cesetleri tekrar doğaya bırakma görevi kalır. Canlı olarak camdan çıkamayan hayvanı ölü olarak camdan doğaya bırakırım. Belkide başka bir hayvana hayat verebilir(Besin olabilir). Yaşadığım bu deneyimlerden dolayı serviste sürekli cam’a çarpan arı’ya bakarak, sesli bir şekilde arı için “ölüm kaçınılmaz !” dedim. Duyan arkadaşlarım bu dediğimden o an birşey anlamamış olabilir. Sonra sağ’a doğru giden arı’nın camın köşesine gelerek diğer tarafa doğru yöneldiğini gördüm.
 |
İçimden ne garip dedim. Arı, dışarıyı görüyor ve dışarıya ulaşması için arasında sadece bu şeffaf perdenin kaldığını düşünerek bir gayret tüm enerjisi ile cam’ı geçmeye çalışıyor. Belki de içinden “işte orada dışarısı; ağaçlar, çiçekler, böcekler.. Buralarda bir yerde olmalı çıkış, görüyorum işte burnumun dibinde, bir yolu var burada bir yerden çıkmanın eminim.” diyordur.
Sonra Arı beklenmedik bir şey yaptı. Sağ tarafta cam’ın köşesine geldiği ve yol olmadığını görüp sol tarafa doğru yöneldikten kısa bir süre sonra, cam’dan ayrılarak, o ulaşmaya çalıştığı manzarayı bırakarak, arkasına alarak bana doğru uçmaya ve bana yaklaşmadan kapıya doğru manevra yaparak açıkkapıdan çıkıp “uçup gitti”. |
O an düşünmeye başladım. Yani “ölüm kaçınılmaz !” demiştim. Fakat arı uçtu gitti. Bir an insanların davranışlarına yorumladım bu olayı. Aslında hepimiz, yaşadığımız bu düzende bu arı gibiyiz. Yani ulaşmaya çalıştığımız şeyler bizden sadece bir cam öte de görünüyor. Bizlerde umutsuzca cam’a çarpıyor ve oraya ulaşmaya çalışıyoruz. “Buralarda bir yerlerde çıkış olmalı, geçip gidebileceğim bir delik olmalı. Başka nerede olabilir ki, görüyorum işte burası doğru yön..” diyoruz. Sadece azımız cesaret ediyoruz ve diğer yöne doğru uçmaya karar vererek o gördüğümüze ulaşmayı hayal ediyoruz. O an bu cesareti göstermek zor, o konumu bırakmak zor. Fakat herşeyin bir bedeli olduğunu bilmeliyiz. Bu kadar kolay değil, oraya gitmek sadece bir cam mesafesinde, bu kadar basit olamaz. Nitekim o arı içinde olmadı.
Cam’dan kurtulmak için çok çaba sarfetti, çok kere çarptı, çok kere umutsuzluğa kapıldı ve sonunda o da anladı. Biraz da ters tarafa yöneldi, biraz da o tarafta çaba harcadı. Engellere ve başka camlara takılmadan çıkışı gördü ve “uçtu gitti”.
K. Murat Başeren 